Η Ιστορία του σοφρωνισμού, ή αλλιώς η ιστορία της καταστολής είναι η ιστορία του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού: Βαριές ποινές με αποκορύφωμα τη θανατική και ποινικοποίηση συμπεριφορών που μέχρι πριν θεωρούνταν κανονικές όταν αυξάνονται οι εργατικοί πληθυσμοί, χαμηλές ποινές κι ελαστικότητα μετά από πολέμους, καταστροφές κι επιδημίες που μειώνουν το κλάσμα της προσφερόμενης εργασίας προς αυτήν που μπορεί να τεθεί υπό εκμετάλλευση κάτω από τα υπάρχοντα μέσα.
"Στη συγκεκριμένη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, το Κεφάλαιο απρόθυμο κι ανίκανο να την αφομοιώσει [την εξέγερση] (εξ ού και ο καταποντισμός του συριζα)*, αλλά και να κάνει οτιδήποτε μ' αυτήν, δε θα μπορούσε παρά να την αντιμετωπίσει ως πρόβλημα δημοσίας τάξεως, δηλαδή ως πρόβλημα όχι-αρκετής-καταστολής. Αυτός φαίνεται να είναι και ο τρόπος που θα απαντά σε κάθε κοινωνική έκρηξη από δω και πέρα (βλ. για παράδειγμα τα δελτία ειδήσεων για την Κερατέα)." Σύμφωνα με τα προλεγόμενα.
Τους μήνες που μεσολάβησαν, είδαμε ότι αυτοί συμβαίνει να είναι και οι τρόποι όλων των κρατών του κόσμου, από την Υεμένη ως την Μ. Βρετανία, κι απ' τις ΗΠΑ ως την Ισπανία και την Αίγυπτο (σύντομο ανέκδοτο: παρουσιαστής στην αιγυπτιακή κρατική τηλεόραση -σαν να λέμε στο mega εδώ- υπεραμύνεται της καταστολής αφού έτσι γίνεται και ες Εσπερίαν: "είδαμε την αυστηρή στάση που κράτησαν οι ΗΠΑ εναντίον του OWS και η Γερμανία εναντίον των οικολόγων διαδηλωτών για να προστατεύσουν τα κράτη τους", ενώ το Ιράν καταγγέλει στον ΟΗΕ την ΜεγαλοΒρετανία για καταστολή των αντιφρονούντων στο Λονδίνο). Για να μην αναφέρουμε καν την Κίνα, τη Ρωσσία και τις λοιπές περιεκτικές δημοκρατίες που κατεβάζουν απλά τον στρατό.
Ας μείνουμε ακόμα μια στιγμή εδώ: από Ανατολή σε Δύση, σ' ολόκληρο τον πλανήτη, κάθε κράτος και όλα μαζί, αντιμετωπίζουν τους δυσαρεστημένους υπηκόους τους ως εχθρούς, είναι μάλιστα διατεθειμένα να περάσουν σε μεγάλο κόπο προκειμένου να τους εξοντώσουν μαζικά, ισοπεδώνοντας τις πόλεις τους, καταστρέφοντας το ίδιο το κεφάλαιο, όπως γίνεται ήδη στη Συρία, παρά να κάνουν το παραμικρό για να τους ενσωματώσουν.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Ελλάδα -παραδόξως, μιας κι εδώ ο καλός Κύριος Αλαβάνος είναι έτοιμος να μπεί και φυλακή για να βρεθούν δουλειές για μας τους νέους (τώρα τί είδους δουλειά θα βρεθεί αν μπεί ο Αλαβάνος φυλακή... ξέρω γω; δεσμοφύλακα ίσως).
Αν το καθεστώς δεν έχει ακόμα εξαπολύσει μια σαρωτική επίθεση α-λα-Συρία, είναι απλά επειδή δεν νιώθει ότι απειλείται σοβαρά. Ωστόσο, τα μηνύματα της καταστολής στο κίνημα των πλατειών και τις απεργιακές διαδηλώσεις της τελευταίας διετίας είναι σαφή: οι μπάτσοι βαράνε χωρίς περιστολή, βαράνε αν όχι για να σκοτώσουν, τουλάχιστον αδιαφορώντας για το αν θα σκοτώσουν. Πέρα δηλαδή απ' την προφανή νομική αναβάθμιση (διεύρυνση τρομονόμων, κουκουλονόμων κοκ) υπάρχει μια αισθητή παράμετρος της κατασταλτικής βίας που συχνά περνάει απαρατήρητη, όσο απαρατήρητοι πέρασαν και οι προχθεσινοί δεκάδες προσαχθέντες, που αποχωρούσαν απ' τη ΓΑΔΑ άλλοι χτυπημένοι, άλλοι απλά φοβισμένοι, απογοητευμένοι, σοφρωνισμένοι, μόνοι...
Υπάρχει μια αντίθεση στα μπάχαλα πριν και μετά το 2008 (με τη φωτεινή εξαίρεση της Κερατέας) που μπορούμε να τη συνοψίσουμε εδώ σε μια αίσθηση δύναμης/αδυναμίας.
Συνεχίζεται...
και μια κομματάρα για να τραβήξουμε και το εαμ-ελας-οπλα-friendly κοινό, που μάλλον θα αυξάνεται όσο αυξάνεται το παραπάνω αίσθημα αδυναμίας.
Σημειώσεις:
*η αύξηση των δημοσκοπικών ποσοστών της αριστεράς είναι μάλλον παρεπόμενο της διευρυμένης αποχής, όπως και η αντίστοιχη της ακροδεξιάς, παρά ουσιαστική αύξηση της βάσης της
Μια περίπτωση μπαχάλων αδυναμίας είδαμε εδώ: http://causelondonisdrowning.blogspot.com/2009/04/april-fools.html
